Vertaling
Hoewel oplossingen met machine learning of kunstmatige intelligentie steeds vaker worden gebruikt, kunnen ze nog steeds moeilijk te maken zijn als u met niets begint. Gelukkig zijn er al veel kant-en-klare oplossingen die we zo kunnen gebruiken zoals elke andere API (Application Programming Interface). Met deze aanpak kunnen we ons richten op onze code in plaats van op complexe modellen.
Azure biedt een reeks aanbiedingen met de naam Azure AI-services, waaronder services voor Computer Vision, spraak-naar-tekst en tekst-naar-spraak en tekstomzetting. U hebt toegang tot al deze services via SDK's (Software Developer Kits) of door ze op dezelfde manier aan te roepen als elk ander HTTP-eindpunt.
Als u Azure AI-services wilt gebruiken, hebt u een Azure-account nodig. Als u een nieuwe Azure-gebruiker bent, kunt u zich gratis registreren en ontvangt u $ 200 gratis tegoed voor de eerste 30 dagen. Als u een student bent, kunt u zich inschrijven voor Azure for Students en ontvangt u $ 100 voor gebruik binnen 12 maanden en tal van andere gratis services.
Translator-service
Vertalen service, onderdeel van Azure AI-services, wordt vertaald naar en van tientallen talen. De brontaal kan automatisch worden gedetecteerd en met één aanroep kan tekst worden vertaald naar meerdere doeltalen. U roept de Translator-service op dezelfde manier aan als elk ander HTTP-eindpunt. In Python doet u dit doorgaans met behulp van de requests-bibliotheek, die we gebruiken wanneer we terugkeren naar de code.
Sleutelbeheer
Voor het aanroepen van de Translator-service (of een andere cognitieve service) hebben we een sleutel nodig. Deze sleutel gebruikt u telkens wanneer de service wordt geopend. De sleutel is vergelijkbaar met een wachtwoord. Iedereen met toegang tot de sleutel kan de service aanroepen. Bij gebruik van een betaalde versie kan de rekening hoog oplopen!
Een geweldige oplossing voor het beveiligen van de sleutel tijdens de ontwikkelfase is het gebruik van een bibliotheek met de naam python-dotenv, die gewoonlijk dotenv wordt genoemd. Als we dotenv gebruiken, maken we een bestand met de naam .env, dat alle sleutel-waardeparen bevat die we niet in onze broncode willen opnemen. We zorgen ervoor dat het bestand wordt vermeld in het bestand gitignore wanneer we onze code pushen naar GitHub, zodat we het niet per ongeluk zichtbaar voor de hele wereld publiceren.